Zaprezentowany 29 października br. raport „Polska rodzina z cukrzycą” szeroko omówiły m.in. portale rynekzdrowia.pl i dziennik.pl. Raport został opracowany przez Stowarzyszenie Edukacji Diabetologicznej, Fundację Zdrowie i Edukacja Ad Meritum przy współpracy socjologa i diabetologa. Materiał do raportu dało badanie, które objęło osoby z cukrzycą typu 1 i 2 oraz ich bliskich (1360 ankiet). Zdaniem autorów to pierwsze w Polsce tak kompleksowe badanie związku choroby z życiem rodziny. Powodzenie w leczeniu cukrzycy zależy nie tylko od lekarzy, ale również od pacjenta i jego rodziny. A co wynika z raportu? Pokazuje on, że choroba, która ma dramatyczny wpływ na życie rodziny, niesie ryzyko zaburzenia zdrowia wszystkich jej członków, rzadko nawet bywa tematem rozmów w domu.
Oto kilka dość szokujących danych, jakie ujawniło badanie. Świadomość znaczenia terapii behawioralnej ma tylko 23% osób z cukrzycą typu 1 i zaledwie 9% ich bliskich. Aż 76% tych chorych nie uprawia żadnej aktywności fizycznej, a tylko 11% organizuje aktywność fizyczną wspólnie z bliskimi. Bliscy osób chorych na cukrzycę nie towarzyszą im w wizytach u lekarza. Nigdy nie zostało przeszkolonych z udzielania pierwszej pomocy 86% osób z cukrzycą i 85% ich bliskich (a przecież w przypadku hipoglikemii i epizodów sercowo-naczyniowych natychmiastowa pomoc jest konieczna). Z raportu wynika silna korelacja pomiędzy wsparciem rodziny a przestrzeganiem zaleceń terapeutycznych. Chorym, którzy zmagają się z chorobą samotnie, trudniej kontrolować cukrzycę, bo np. są zbyt zajęci, by pamiętać o wykonaniu pomiaru glukozy (48%) albo z powodu bólu opuszków palców (80%). Wyniki badań pokazują, jak ważni dla osób z cukrzycą są ich bliscy, którzy „współdzielenie” choroby nierzadko przypłacają depresją czy poczuciem winy, a którzy pozostają poza systemem opieki zdrowotnej.
Więcej:
http://www.rynekzdrowia.pl/Serwis-Diabetologia/Powodzenie-w-leczeniu-cukrzycy-zalezy-takze-od-rodziny-chorego,188957,1016.html
http://www.dziennik.pl/amp/584221,raport-na-temat-leczenia-cukrzycy-choroba-spoleczna-rodzinna.html
Oto kilka dość szokujących danych, jakie ujawniło badanie. Świadomość znaczenia terapii behawioralnej ma tylko 23% osób z cukrzycą typu 1 i zaledwie 9% ich bliskich. Aż 76% tych chorych nie uprawia żadnej aktywności fizycznej, a tylko 11% organizuje aktywność fizyczną wspólnie z bliskimi. Bliscy osób chorych na cukrzycę nie towarzyszą im w wizytach u lekarza. Nigdy nie zostało przeszkolonych z udzielania pierwszej pomocy 86% osób z cukrzycą i 85% ich bliskich (a przecież w przypadku hipoglikemii i epizodów sercowo-naczyniowych natychmiastowa pomoc jest konieczna). Z raportu wynika silna korelacja pomiędzy wsparciem rodziny a przestrzeganiem zaleceń terapeutycznych. Chorym, którzy zmagają się z chorobą samotnie, trudniej kontrolować cukrzycę, bo np. są zbyt zajęci, by pamiętać o wykonaniu pomiaru glukozy (48%) albo z powodu bólu opuszków palców (80%). Wyniki badań pokazują, jak ważni dla osób z cukrzycą są ich bliscy, którzy „współdzielenie” choroby nierzadko przypłacają depresją czy poczuciem winy, a którzy pozostają poza systemem opieki zdrowotnej.
Więcej:
http://www.rynekzdrowia.pl/Serwis-Diabetologia/Powodzenie-w-leczeniu-cukrzycy-zalezy-takze-od-rodziny-chorego,188957,1016.html
http://www.dziennik.pl/amp/584221,raport-na-temat-leczenia-cukrzycy-choroba-spoleczna-rodzinna.html