Europejska Koalicja dla Diabetologii skupiająca IDF-Europe, FEND, PCDE i EURADIA) opracowała 4. wydanie raportu „Policy puzzle” (ten angielski tytuł można przetłumaczyć jako: zestawienie lub mozaika krajowych polityk). Publikacja daje przegląd sytuacji w Europie i ukazuje politykę i praktykę w zakresie cukrzycy w 47 krajach Europy. W pierwszej części w opracowaniach zbiorczych raport omawia najważniejsze problemy: epidemiologię, profilaktykę, świadczenie usług, a w drugiej znajdują się opracowane w syntetyczny i czytelny sposób profile wszystkich europejskich krajów. Nadzwyczaj przydatna lektura.
Cukrzyca w Europie: Mozaika polityk krajowych
DIABETES IN EUROPE: Policy puzzle
W jakim miejscu jesteśmy?
Za wstępu: Europejska Koalicja dla Diabetologii (IDF Europe, FEND, PCDE and EURADIA) opracowała 4. wydanie raportu Policy puzzle (są to te same cztery diabetologiczne organizacje pozarządowe, które przygotowały w 2011 r.. trzecie wydanie raportu). Dzieje się to w chwili, gdy Europa ciągle stoi przed wyzwaniem przybierającej na sile epidemii cukrzycy. I to pomimo widocznego wzrostu politycznej świadomości zagrożeń dla zdrowia, jakie niesie cukrzyca, i wiedzy, że tej chorobie w dużym stopniu można zapobiec. Publikacja, dając przegląd sytuacji w Europie i postępu cukrzycy w ciągu ostatnich 3 lat (od poprzedniego raportu), pokazuje rozwój epidemii i związaną z nią politykę i praktykę w 47 krajach Europy. Analiza porównawcza dostarcza politykom i uczestnikom działań w diabetologii rzetelnych danych na temat epidemii i nakierowanych na nią programów, jak również udowadnia, że należy poprawić wdrażanie tych programów. (…)
Dostarczenie jednoznacznych, rzetelnych i porównywalnych udokumentowanych danych na temat epidemiologii i zróżnicowania usług diabetologicznych w regionie europejskim pomoże przekonać rządy i świadczeniodawców, że w obecnych warunkach działanie jest niezbędne. Uaktualniony raport o krajowych politykach i praktykach dotyczących prewencji, skriningu i zarządzania cukrzycą pojawia się w sytuacji alarmującego wzrostu zasięgu cukrzycy nie tylko w Europie lecz na całym świecie.
W pierwszej części znajdują się artykuły podsumowujące następującą problematykę w ujęciu zbiorczym:
Epidemiologia i systemy informacyjne
Polityka, w tym narodowe programy, profilaktyka, świadczenie usług (wytyczne i standardy; cukrzyca ciężarnych; okulistyczna i nefrologiczna opieka w cukrzycy; ukierunkowana edukacja wspierająca właściwą samoopiekę), kadry – pielęgniarstwo diabetologiczne (tylko dane z 19 krajów mówią o funkcjonowaniu tam pielęgniarstwa diabetologicznego jako specjalizacji).
Druga część przedstawia indywidualne profile krajowe, gdzie szczegółowe informacje i dane liczbowe podane są w syntetyczny, plakatowy sposób wg jednorodnego wzorca.
Podsumowanie dla Polski w skrócie wygląda następująco. Podejmowane są wszystkie działania niezbędne w prawidłowym zarządzaniu cukrzycą. Jednak niewystarczające środki nie pozwalają na realizację ich na odpowiednim poziomie, nie są więc dość skuteczne. „Polska przyłącza się do międzynarodowych inicjatyw ukierunkowanych na prewencję, kontrolę i leczenie cukrzycy. Wdraża narodowy program zwalczania chorób niezakaźnych obejmujący cukrzycę, nie jest jednak znany jego budżet. Stowarzyszenia aktywne w diabetologii nie brały udziału w tworzeniu programu i jego wdrażaniu. Realizowane są programy profilaktyczne narodowy i regionalne, odpowiadają za nie władze lokalne i organizacje pozarządowe. Przyznają one, że nie dysponują wystarczającymi środkami na ten cel, nie są też zapewnione dostateczne zasoby ludzkie i techniczne. Priorytety polityczne przyszłości to prewencja i ograniczenie czynników ryzyka cukrzycy. Poprawić sytuację może lepsza edukacja, nowe zasady refundacji i wczesna diagnostyka. Co należy w Polsce poprawić? Według ministra zdrowia głównym problemem opieki diabetologicznej jest obecnie niski poziom wczesnego wykrywania cukrzycy i niewystarczająca liczba specjalistycznych zespołów terapeutycznych zaangażowanych w leczenie cukrzycy i jej następstw”.
Raport potwierdza istnienie w Polsce pielęgniarskiej specjalizacji diabetologicznej, a także wprowadzanie nowych ścieżek kształcenia pielęgniarek w zakresie edukacji pacjenta. Zauważa jednak, że niektóre stowarzyszenia sygnalizują, że rola pielęgniarek w opiece diabetologicznej jest ograniczona jedynie do specyficznych grup pacjentów i specjalistycznych miejsc opieki.
DIABETES IN EUROPE: Policy puzzle
W jakim miejscu jesteśmy?
Za wstępu: Europejska Koalicja dla Diabetologii (IDF Europe, FEND, PCDE and EURADIA) opracowała 4. wydanie raportu Policy puzzle (są to te same cztery diabetologiczne organizacje pozarządowe, które przygotowały w 2011 r.. trzecie wydanie raportu). Dzieje się to w chwili, gdy Europa ciągle stoi przed wyzwaniem przybierającej na sile epidemii cukrzycy. I to pomimo widocznego wzrostu politycznej świadomości zagrożeń dla zdrowia, jakie niesie cukrzyca, i wiedzy, że tej chorobie w dużym stopniu można zapobiec. Publikacja, dając przegląd sytuacji w Europie i postępu cukrzycy w ciągu ostatnich 3 lat (od poprzedniego raportu), pokazuje rozwój epidemii i związaną z nią politykę i praktykę w 47 krajach Europy. Analiza porównawcza dostarcza politykom i uczestnikom działań w diabetologii rzetelnych danych na temat epidemii i nakierowanych na nią programów, jak również udowadnia, że należy poprawić wdrażanie tych programów. (…)
Dostarczenie jednoznacznych, rzetelnych i porównywalnych udokumentowanych danych na temat epidemiologii i zróżnicowania usług diabetologicznych w regionie europejskim pomoże przekonać rządy i świadczeniodawców, że w obecnych warunkach działanie jest niezbędne. Uaktualniony raport o krajowych politykach i praktykach dotyczących prewencji, skriningu i zarządzania cukrzycą pojawia się w sytuacji alarmującego wzrostu zasięgu cukrzycy nie tylko w Europie lecz na całym świecie.
W pierwszej części znajdują się artykuły podsumowujące następującą problematykę w ujęciu zbiorczym:
Epidemiologia i systemy informacyjne
Polityka, w tym narodowe programy, profilaktyka, świadczenie usług (wytyczne i standardy; cukrzyca ciężarnych; okulistyczna i nefrologiczna opieka w cukrzycy; ukierunkowana edukacja wspierająca właściwą samoopiekę), kadry – pielęgniarstwo diabetologiczne (tylko dane z 19 krajów mówią o funkcjonowaniu tam pielęgniarstwa diabetologicznego jako specjalizacji).
Druga część przedstawia indywidualne profile krajowe, gdzie szczegółowe informacje i dane liczbowe podane są w syntetyczny, plakatowy sposób wg jednorodnego wzorca.
Podsumowanie dla Polski w skrócie wygląda następująco. Podejmowane są wszystkie działania niezbędne w prawidłowym zarządzaniu cukrzycą. Jednak niewystarczające środki nie pozwalają na realizację ich na odpowiednim poziomie, nie są więc dość skuteczne. „Polska przyłącza się do międzynarodowych inicjatyw ukierunkowanych na prewencję, kontrolę i leczenie cukrzycy. Wdraża narodowy program zwalczania chorób niezakaźnych obejmujący cukrzycę, nie jest jednak znany jego budżet. Stowarzyszenia aktywne w diabetologii nie brały udziału w tworzeniu programu i jego wdrażaniu. Realizowane są programy profilaktyczne narodowy i regionalne, odpowiadają za nie władze lokalne i organizacje pozarządowe. Przyznają one, że nie dysponują wystarczającymi środkami na ten cel, nie są też zapewnione dostateczne zasoby ludzkie i techniczne. Priorytety polityczne przyszłości to prewencja i ograniczenie czynników ryzyka cukrzycy. Poprawić sytuację może lepsza edukacja, nowe zasady refundacji i wczesna diagnostyka. Co należy w Polsce poprawić? Według ministra zdrowia głównym problemem opieki diabetologicznej jest obecnie niski poziom wczesnego wykrywania cukrzycy i niewystarczająca liczba specjalistycznych zespołów terapeutycznych zaangażowanych w leczenie cukrzycy i jej następstw”.
Raport potwierdza istnienie w Polsce pielęgniarskiej specjalizacji diabetologicznej, a także wprowadzanie nowych ścieżek kształcenia pielęgniarek w zakresie edukacji pacjenta. Zauważa jednak, że niektóre stowarzyszenia sygnalizują, że rola pielęgniarek w opiece diabetologicznej jest ograniczona jedynie do specyficznych grup pacjentów i specjalistycznych miejsc opieki.
| Policy puzzle |