W majowej edycji „Magazynu Pielęgniarki i Położnej” spora dawka informacji na temat postępowania terapeutycznego w cukrzycy i roli pielęgniarki. Temu tematowi poświęcono aż cztery artykuły, zaanonsowano ciekawą i przydatną dla pielęgniarek (także diabetologicznych) publikację Wydawnictwa Lekarskiego PZWL i wartościowe warsztaty SEDNO.
W wywiadzie pt. „Edukator pilnie potrzebny” przewodnicząca PFED Alicja Szewczyk charakteryzuje sytuację epidemiologiczną w Polsce, stan świadomości Polaków na temat cukrzycy, mówi o realizowanych programach edukacyjnych i profilaktycznych. Uwagi na temat modelu terapii diabetologicznej i o tym, co jest do zrobienia w zakresie skutecznej edukacji diabetologicznej wpisują się w dyskusję o umiejscowieniu w systemie zawodu edukatora ds. diabetologii.
Edukator pilnie potrzebny
Główne tezy wywiadu: Wciąż o cukrzycy wiemy zbyt mało. Potrzebne są akcje informacyjne dla społeczeństwa i szkolenia dla lekarzy, zwłaszcza pierwszego kontaktu, żeby umożliwić wczesne wykrywanie cukrzycy. Trzeba również zapewnić odpowiednie szkolenia pielęgniarkom i położnym, które sprawują opiekę nad chorymi na cukrzycę na co dzień. Zespoły podstawowej opieki zdrowotnej powinny kompetentnie rozpoznawać cukrzycę i kierować chorego do odpowiednich lekarzy specjalistów. Oprócz leczenia i opieki nie można zapominać o znaczeniu profilaktyki.
Model postępowania w cukrzycy jest przykładem tego, w jaki sposób edukacja terapeutyczna przyczynia się do formułowania długoterminowych celów terapii, które skupiają się na ustaleniu udziału pacjenta w leczeniu jego własnej choroby. Eksperci WHO w Genewie w 1997 r. wypracowali następujące zalecenia co do edukacji terapeutycznej:
W wywiadzie pt. „Edukator pilnie potrzebny” przewodnicząca PFED Alicja Szewczyk charakteryzuje sytuację epidemiologiczną w Polsce, stan świadomości Polaków na temat cukrzycy, mówi o realizowanych programach edukacyjnych i profilaktycznych. Uwagi na temat modelu terapii diabetologicznej i o tym, co jest do zrobienia w zakresie skutecznej edukacji diabetologicznej wpisują się w dyskusję o umiejscowieniu w systemie zawodu edukatora ds. diabetologii.
Edukator pilnie potrzebny
Główne tezy wywiadu: Wciąż o cukrzycy wiemy zbyt mało. Potrzebne są akcje informacyjne dla społeczeństwa i szkolenia dla lekarzy, zwłaszcza pierwszego kontaktu, żeby umożliwić wczesne wykrywanie cukrzycy. Trzeba również zapewnić odpowiednie szkolenia pielęgniarkom i położnym, które sprawują opiekę nad chorymi na cukrzycę na co dzień. Zespoły podstawowej opieki zdrowotnej powinny kompetentnie rozpoznawać cukrzycę i kierować chorego do odpowiednich lekarzy specjalistów. Oprócz leczenia i opieki nie można zapominać o znaczeniu profilaktyki.
Model postępowania w cukrzycy jest przykładem tego, w jaki sposób edukacja terapeutyczna przyczynia się do formułowania długoterminowych celów terapii, które skupiają się na ustaleniu udziału pacjenta w leczeniu jego własnej choroby. Eksperci WHO w Genewie w 1997 r. wypracowali następujące zalecenia co do edukacji terapeutycznej:
- wprowadzenie edukacji pacjenta wzmacniającej efekt leczenia choroby przewlekłej,
- nadanie właściwej rangi nauczaniu metod edukacji pacjentów w szkoleniu podyplomowym personelu medycznego,
- włączenie edukacji terapeutycznej do modelu postępowania we wszystkich chorobach przewlekłych.