Obszerną rozmowę z Alicją Szewczyk – konsultantem krajowym w dziedzinie pielęgniarstwa diabetologicznego przeczytacie w piśmie „Analiza przypadków w pielęgniarstwie i położnictwie” nr 3-4 2020. Jej tytuł „O celach, wyzwaniach i rozwoju pielęgniarstwa diabetologicznego”.
Wielkim atutem artykułu jest jego szczegółowość i naprawdę imponująca liczba danych. Przytoczmy kilka wybranych wątków. Rosnąca zachorowalność na cukrzycą niesie konieczność intensywnej edukacji w zakresie samokontroli i leczenia. W związku z tym zadania i cele edukatora diabetologicznego to nauczenie pacjentów kontrolowania poziomu glikemii, a z drugiej strony zapewnienie odpowiedniego szkolenia pielęgniarkom, które sprawują opiekę nad osobami z cukrzycą na co dzień (np. rodzinnym). Zaskakuje odpowiedź na pytanie o liczbę pielęgniarek i edukatorów diabetologicznych w stosunku do potrzeb. Te liczby nie są małe, np. ok 4300 pielęgniarek z kursem specjalistycznym „Edukator w cukrzycy”, 432 specjalistów w dziedzinie pielęgniarstwa diabetologicznego, 28 000 absolwentów kursu specjalistycznego „Leczenie ran” itd. Jednak dostęp do specjalistów i edukatorów diabetologicznych jest ograniczony.
Brak odrębnie kontraktowanych przez NFZ świadczeń z zakresu edukacji terapeutycznej w cukrzycy oraz ograniczony dostęp do edukatorów obligatoryjnie zatrudnionych w placówkach medycznych określonego typu to główne bariery słabego upowszechnienia edukacji diabetologicznej w Polsce. Edukacja diabetologiczna w różnych krajach wygląda różnie. Niektóre rozwiązania mogłoby się sprawdzić w Polsce, ale potrzebne są stosowne uregulowania prawne. Artykuł kończy lista zadań konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie pielęgniarstwa diabetologicznego oraz zakres kompetencji i ról pielęgniarki diabetologicznej.
Wielkim atutem artykułu jest jego szczegółowość i naprawdę imponująca liczba danych. Przytoczmy kilka wybranych wątków. Rosnąca zachorowalność na cukrzycą niesie konieczność intensywnej edukacji w zakresie samokontroli i leczenia. W związku z tym zadania i cele edukatora diabetologicznego to nauczenie pacjentów kontrolowania poziomu glikemii, a z drugiej strony zapewnienie odpowiedniego szkolenia pielęgniarkom, które sprawują opiekę nad osobami z cukrzycą na co dzień (np. rodzinnym). Zaskakuje odpowiedź na pytanie o liczbę pielęgniarek i edukatorów diabetologicznych w stosunku do potrzeb. Te liczby nie są małe, np. ok 4300 pielęgniarek z kursem specjalistycznym „Edukator w cukrzycy”, 432 specjalistów w dziedzinie pielęgniarstwa diabetologicznego, 28 000 absolwentów kursu specjalistycznego „Leczenie ran” itd. Jednak dostęp do specjalistów i edukatorów diabetologicznych jest ograniczony.
Brak odrębnie kontraktowanych przez NFZ świadczeń z zakresu edukacji terapeutycznej w cukrzycy oraz ograniczony dostęp do edukatorów obligatoryjnie zatrudnionych w placówkach medycznych określonego typu to główne bariery słabego upowszechnienia edukacji diabetologicznej w Polsce. Edukacja diabetologiczna w różnych krajach wygląda różnie. Niektóre rozwiązania mogłoby się sprawdzić w Polsce, ale potrzebne są stosowne uregulowania prawne. Artykuł kończy lista zadań konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie pielęgniarstwa diabetologicznego oraz zakres kompetencji i ról pielęgniarki diabetologicznej.
